Ένα εξαιρετικό κείμενο του Sraosha: πόσο ηθικό ή λογικό είναι να βλέπουμε τους ανθρώπους με τους οποίους σχετιζόμαστε σαν να είναι ιδιοκτησία μας; Μήπως η έννοια της αποκλειστικότητας υποβιβάζει τους ανθρώπους σε αντικείμενα;
Κανείς δεν είναι κανενός
Αναδημοσίευση από εδώ: http://sraosha2.blogspot.gr/2014/09/blog-post_16.html
σ’ εσένα που δε με διαβάζεις
Υπάρχει πραγματικό πρόβλημα στην ιδέα της κτήσης ανθρώπων. Είναι εύκολο να ξεχνάμε ότι το «η γυναίκα μου» δεν εξυπακούει ιδιοκτησία, αλλά σχέση με τη γυναίκα — όπως άλλωστε και «το παιδί μου» δεν εξυπακούει κτήση αλλά μοναδική σχέση και ευθύνη απέναντί του. Αλλά δε μας ανήκουν οι άνθρωποί μας.
Ναι, ξέρω ότι ο έρωτας κατακεραυνώνεται ή υμνείται ως κτήση ή ως αδυναμία κτήσης. Ότι γίνονται κουβέντες για γυναίκες που δίνονται αλλά δεν παραδίνονται ή, χειρότερα, που παραδίνονται και (γι’ αυτό) δε δίνονται. Ότι κουβεντιάζονται ατέλειωτα οι άντρες, που είναι ζωάκια του σεξ αδάμαστα και περιπατητικά, που δεν εξημερώνονται παρά αλυσοδένονται με τιβί κι ιμάμ μπαϊλντί, με χόμπι, καφενέ και μερεμέτια.
Οι άνθρωποι όμως δεν είναι πράγματα. Οι γυναίκες δεν είναι πόλεις που λιγουρεύεται ο κάθε πολιορκητής, ούτε οι άντρες ατίθασες ή κατοικίδιες μαϊμούδες (όχι όλοι). Τα…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 487 επιπλέον λέξεις
Πολυσυντροφικότητα (Polyamory) 
Διαβάστε και το πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Sraosha «Για την ερωτική ελευθερία», http://sraosha2.blogspot.gr/2012/07/blog-post.html
θέτεις θέματα που προσωπικά με έχουν απασχολήσει ανά καιρούς. νομίζω ότι δεν είναι μόνο το θέμα της ιδιοκτησίας που αναφέρεις. είναι και ο φόβος του θανάτου που εμπλέκεται στο όλο θέμα. ο άνθρωπος ουσιαστικά στην ιδανική μονοσυντροφική σχέση αυτό προσπαθεί να καλύψει. λίγα άτομα μπορούν να διαχειριστούν ψυχολογικά το θέμα των πολλών συντρόφων. Η πολυσυντροφικότητα όπως την αναφέρεις είναι κι αυτή ιδανική κατάσταση για τους περισσότερους που ουσιαστικά πιστεύω ότι θα την δουν ως ευκαιρία πολυγαμικότητας και επιβολής χαρεμιού (ανδρικούς ή γυναικείου).
πάντως αναβαθμίστηκαν κάποιοι άνδρες. από γουρούνια σε πιθήκους. ε είναι κι αυτό μία εξέλιξη 🙂
Φίλε/η cortlinux, σ’ ευχαριστούμε για το σχόλιό σου. Έχεις δίκιο ότι λίγα άτομα μπορούν να διαχειριστούν ψυχολογικά το θέμα των πολλών συντρόφων. Γι’ αυτό όμως δεν ευθύνονται οι άνθρωποι αλλά η κοινωνία στην οποία ζούμε, η οποία παρουσιάζει το «μονογαμικό ετεροφυλόφιλο ζευγάρι» σαν τη μοναδική αποδεκτή σχέση. Καλλιεργεί τη μονοκανονικότητα και την πολυφοβία με χίλιους δύο τρόπους και μας κάνει πλύση εγκεφάλου ήδη από την παιδική μας ηλικία. Κι όμως, στο εξωτερικό, ειδικά σε χώρες όπως οι ΗΠΑ και ο Καναδάς, υπάρχουν πολλές χιλιάδες άνθρωποι οι οποίοι καταφέρνουν να διατηρούν σταθερές πολυσυντροφικές σχέσεις. Αλλά και στην Ελλάδα υπάρχει πλέον αρκετός κόσμος που αμφισβητεί τα κυρίαρχα πρότυπα και αναζητά εναλλακτικές λύσεις…
Να θέσω ένα άλλο ζήτημα που το θεωρώ αρκετά σοβαρό, είναι το θέμα της ανατροφής ενός παιδιού. Διότι σωστή η αυτοδιάθεση ενός ενήλικα όμως το παιδί δεν έχει αποκτήσει βάσεις πάνω στις οποίες θα μπορεί να σταθεί. Κατά πόσο μπορεί να ανατραφεί , όσο άνετα γίνεται , ένα παιδί σε μία πολυσυντροφική οικογένεια. Δεν αγνοώ ότι σε μία μονοσυντροφική οικογένεια υπάρχουν προβλήματα. Αλλά κατά πόσο σε μία πολυσυντροφική δεν πολλαπλασιάζονται για αυτό το νέο άτομο; Πόσους γονείς μπορεί να αντέξει ένα παιδί; Με βάση τι θα καθορίζονται οι προτεραιότητες ανατροφής ενός νέου ατόμου; Ποιο ενήλικο άτομο θα έχει την ευθύνη για το ανήλικο άτομο , το οποίο δεν έχει διαμορφωθεί για να μπορεί να ανταπεξέλθει; Δεν ξερω αν γίνομαι αντιληπτός ότι δεν το θέτω από θέμα ηθικής το όλο θέμα αλλά καθαρά ανατροφή των όποιων παιδιών. Το δυικό μοντέλο δεν είναι πιο βολικό σε μία τέτοια περίπτωση;
Την πολυσυντροφικότητα ως θέμα ενηλίκων μπορώ να την κατανοήσω αλλά νομίζω ότι όταν εμπλέκεται το θέμα των παιδιών το θέμα περιπλέκεται.
Αγαπητέ φίλε, πάντοτε είναι περίπλοκα τα θέματα που αφορούν μια οικογένεια, είτε είναι ένας ο γονιός είτε περισσότεροι. Επειδή τώρα πλέον υπάρχουν χιλιάδες πολυσυντροφικές οικογένειες στο εξωτερικό, έχουμε αρκετά στοιχεία γι’ αυτές. Δείχνουν ότι δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τις οικογένειες με έναν ή δύο γονείς, αντίθετα έχουν να προσφέρουν περισσότερα: η ύπαρξη πιο πολλών ενηλίκων σε ένα σπίτι σημαίνει ότι υπάρχει περισσότερη φροντίδα για τα παιδιά και το νοικοκυριό, αλλά και περισσότεροι οικονομικοί πόροι. Το βασικό πρόβλημα των πολυσυντροφικών οικογενειών είναι η πολυφοβία που αντιμετωπίζουν, δηλ. οι διακρίσεις και ο ρατσισμός που υφίστανται μέσα σε μια μονοκανονική κοινωνία.
Μπορείς να πάρεις μια γεύση για τις πολυσυντροφικές οικογένειες στο άρθρο «Μεγάλωσα σ’ ένα πολυσυντροφικό σπίτι», http://www.vice.com/gr/read/megalwsa-se-ena-polysyntrofiko-spiti. Πολύ καλές έρευνες γύρω από το θέμα έχει κάνει η Elisabeth Scheff, η οποία έχει γράψει και σχετικό βιβλίο (The Polyamorists Next Door). Αν θέλεις να μάθεις περισσότερα, δες εδώ: http://elisabethsheff.com/