Ένα εξαιρετικό κείμενο του Sraosha: πόσο ηθικό ή λογικό είναι να βλέπουμε τους ανθρώπους με τους οποίους σχετιζόμαστε σαν να είναι ιδιοκτησία μας; Μήπως η έννοια της αποκλειστικότητας υποβιβάζει τους ανθρώπους σε αντικείμενα;
Κανείς δεν είναι κανενός
Αναδημοσίευση από εδώ: http://sraosha2.blogspot.gr/2014/09/blog-post_16.html
σ’ εσένα που δε με διαβάζεις
Υπάρχει πραγματικό πρόβλημα στην ιδέα της κτήσης ανθρώπων. Είναι εύκολο να ξεχνάμε ότι το «η γυναίκα μου» δεν εξυπακούει ιδιοκτησία, αλλά σχέση με τη γυναίκα — όπως άλλωστε και «το παιδί μου» δεν εξυπακούει κτήση αλλά μοναδική σχέση και ευθύνη απέναντί του. Αλλά δε μας ανήκουν οι άνθρωποί μας.
Ναι, ξέρω ότι ο έρωτας κατακεραυνώνεται ή υμνείται ως κτήση ή ως αδυναμία κτήσης. Ότι γίνονται κουβέντες για γυναίκες που δίνονται αλλά δεν παραδίνονται ή, χειρότερα, που παραδίνονται και (γι’ αυτό) δε δίνονται. Ότι κουβεντιάζονται ατέλειωτα οι άντρες, που είναι ζωάκια του σεξ αδάμαστα και περιπατητικά, που δεν εξημερώνονται παρά αλυσοδένονται με τιβί κι ιμάμ μπαϊλντί, με χόμπι, καφενέ και μερεμέτια.
Οι άνθρωποι όμως δεν είναι πράγματα. Οι γυναίκες δεν είναι πόλεις που λιγουρεύεται ο κάθε πολιορκητής, ούτε οι άντρες ατίθασες ή κατοικίδιες μαϊμούδες (όχι όλοι). Τα…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 487 επιπλέον λέξεις
Πολυσυντροφικότητα (Polyamory) 